1-
مقاله مرکب از
سه جزء شناسه، متن و کتابشناسی است:
2-
شناسه یا تعریف مدخل؛ مشتمل بر مهمترین وجوه موضوع به صورتی که خواننده بی درنگ از موضوع مدخل و محور بحث مطلع شود و حتیالامکان در
آن فعل به کار نمیرود.
3-
متن مقاله لازم است مستند به معتبرترین و مهمترین منابع کهن و تحقیقات جدید باشد؛
اما از ارجاع به منابع عمومی مانند دانشنامه های غیر تخصصی و لغت نامه ها، مگر
برای توضیح ریشه و معنای واژه، خودداری فرمایید.
4-
حتیالمقدور از ترجمه فارسی متون، استفاده نکنید. استفاده و ارجاع به ترجمه های
نهج البلاغه نیز همین حکم را دارد. در صورتی که ذکر ترجمه ضروری باشد، به برداشت
خود از متن نهج البلاغه اکتفا فرمایید.
5- از
آنجا که مخاطبان این دانشنامه طیفهای مختلف هستند، زبان و بیان مقاله باید روشن و
روان و رسا (فصیح و بلیغ) باشد و از
استفاده از واژه ها و تعابیر مغلق و نامأنوس خودداری گردد.
6-حتیالمقدور
به مضمون عبارات و کلمات امیرالمومنین علی(ع) در نهجالبلاغه اشاره شود و خواننده
به متن نهجالبلاغه ارجاع گردد. اما این مانع از آن نیست که به وقت ضرورت، برای
تبیین و توضیح موضوعی، عین عبارات در حد لزوم و به صورت اختصار ذکر شود.
7-
سبک مقالات دائره المعارفی بر نقل قول مستقیم عبارات، چه از نهج البلاغه و چه از
غیر آن، مبتنی نیست. لذا انتظار میرود مولفین محترم به غیر از موارد ضروری، به
اصل عبارت، یا ترجمه آن استناد نکنند. عموماً نقل به معنای عبارات و ارجاع به متن
نهج البلاغه در دستور کار قرار میگیرد.
8- از
آوردن شواهد شعری و عبارات عربی (جز در موارد ضروری برای سندیّت دادن به قول) به
شدّت خودداری میشود.
9-
با توجه به اینکه این دائره المعارف به نهج البلاغه اختصاص پیدا کرده است و بسیاری
از مداخل دارای اشتراک با دیگر منابع دینی از جمله قرآن هستند، درخواست میشود تا
پرداخت به دیگر منابع به شکل حداقلی صورت پذیرد. میزان پرداخت به نهج البلاغه و
منابعِ مرتبط، مثل شروح و سیره امام علی(ع)، باید بهحدی باشد که حدود 70 درصد حجم
مقاله مستقیماً با این متون در ارتباط باشد.
10-
پرداختن به سِیر تاریخیِ مداخل باید بهشکل حداقلی صورت پذیرد و به غیر از موارد
ضروری از چنین پرداختی اجتناب شود.
11-
برای یکدست شدن ارجاعات به نهجالبلاغه، توصیه میشود هر ارجاع و استنادی به این
کتاب مبتنی بر چاپ فیض الاسلام باشد. از اینرو شماره خطبهها و نامهها و کلمات
نیز مطابق ترتیب و شمارهای همان چاپ خواهد بود.
12-
شکل دائره المعارفی مقالات اقتضا میکند تا حد امکان از آوردن عناوین اصلی و فرعی
در متن مقالات اجتناب شود.
13-
ضروری است تا از منابع نرم افزارهای نور یا کتابخانه دیجیتال نور استفاده کنید تا منابع
مقالات دایره المعارف یکدست و منظم شود و فرایند ویرایش و آماده سازی مقالات هموار
شود.
14-
مقصود از کتابشناسی، درج مشخصات دقیق منابع مورد استفاده در پایان هر مقاله است.
این منابع به این صورت درج میشوند:
الف- کتابها: نام اشهر نویسنده، نام
کوچک نویسنده (برای مؤلفان معاصر) و نام و نام پدر (برای مؤلفان قدیم)، نام کتاب
(به صورت ایرانیک)، نام ویراستار (در صورت وجود)، محل چاپ، سال چاپ.
نمونه: طبری، محمد بن جریر، تاریخ
الرسل و الملوک، به کوشش محمد ابولفضل ابراهیم، بیروت، 1408ق.
ب- مقالات: نام اشهر نویسنده، نام کوچک
نویسنده، عنوان مقاله در گیومه، عنوان نشریه یا مجموعه مقالات، شماره نشریه، سال
نشریه.
نمونه: زریاب خویی، عباس، «تاریخ نگاری
بیهقی»، مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه فردوسی مشهد، ش28، س7،
زمستان 1350ش.
ج- در صورتی که مقاله از مجموعه مقالات
اخذ شده باشد، پس از عنوان مجموعه مقاله، نام ویراستار، محل چاپ و سال چاپ خواهد
آمد.
نمونه: زریاب خویی، عباس، «ترجمه تفسیر
طبری»، بزمآوردی دیگر، به کوشش صادق سجادی، تهران، 1386ش.
15-
ارجاع داخل متن: چون مقاله مستند به منابع خواهد بود، لازم است داخل متن مقاله به
منابع مورد استفاده ارجاع داده شود. این ارجاعات باید مختصر و فقط مرکب از نام
اشهر نویسنده، جلد کتاب و شماره صفحه مورد استفاده باشد: (رافعی قزوینی، ج2، ص425).
در صورتی که از دو اثر یا بیشتر از نویسندهای واحد استفاده شود، پس از نام
نویسنده، نام اثر به اختصار درج میشود:
الف- ابن اثیر، الکامل، ج10، ص5.
ب-ابن اثیر، اسد...، 1ج1، ص15.
16-
کتاب شناسی منحصر به آثاری است که نویسنده در مقاله خود به آنها رجوع داده است.
ارجاع با واسطه قابل قبول نیست و حتی در مواردی که اصل کتاب نایاب و از دسترس خارج
باشد، نام منبع واسطه در کتابشناسی درج میشود.
17-کلمات
اختصاری:
خطبه (ط)
حکمت(ح)
غریب(غ)
کتاب(ک)
18-
رسم الخط مقالات مطابق رسم الخط مصوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی خواهد بود.